საზოგადოებას
აქვს ბეჭედი, შტამპი, სატიტულო ქაღალდი, საზოგადოების წევრობის
დამადასტურებელი მოწმობა, ასევე დროშა და სამკერდე ნიშანი (ავტორი
ხატია ღუდუშაური). კომუნისტური წყობის პერიოდში, საზოგადოება
ბეჭდავდა ყოველთვიურ ჟურნალს „საქართველო“.
საზოგადოების დროშა: მეწამულ ფონზე ჰორიზონტალური
თეთრისა და ვერტიკალური შავი ზოლების კვეთაში გამოსახული თეთრი
გიორგი. დროშის ორიგინალი, მერაბ კოსტავას დაკრძალვის შემდეგ
დაცულია თბილისში, მის სახლ-მუზეუმში.
1990 წელს, სამაჩაბლოში, კრემლის მიერ პროვოცირებული
ცნობილი ქართულ-ოსური დაპირისპირების დროს, საზოგადოება აქტიურად
იცავდა ამ რეგიონის მოსახლეობას. სწორედ აქ გამოეყო საზოგადოებას
წევრთა ნაწილი და ვაჟა ადამიას, გურამ ბერუაშვილის, დათო (თორღვა)
ბულაშვილის, ზურაბ სიამაშვილის, ჯუმბერ თათულაშვილის ინიციატივით
დაფუძნდა მერაბ კოსტავას საზოგადოება.
1990 წელს, ე.წ. ეროვნული კონგრესის დაარსებაში
მონაწილეობის მიღების გამო, წმინდა ილია მართალის საზოგადოების
ალიანსიდან გავიდა ეროვნული დამოუკიდებლობის პარტია. მას შემდეგ
საქართველოს ჰელსინკის კავშირი-აღორინებაა საზოგადოებასთან
ალიანსში.
სხვადასხვა დროს, საზოგადოების გამგეობის
წევრები იყვნენ ან არიან: ეთერ მგალობლიშვილი, ივანე ტურაშვილი,
მიხეილ მჭედლიშვილი, თედო პაატაშვილი, არჩილ რამიშვილი, ვახტანგ
ცაგარეიშვილი, მერაბ ურიდია, გელა ჩორგოლაშვილი, თამაზ გველესიანი,
გია ჩხიკვაძე, ბესარიონ გუგუშვილი, მაუგლი ჩხიკვაძე.
წმინდა ილია მართალის საზოგადოება არის საქართველოს
ლეგიტიმური მთავრობის მმართველი ბლოკის -„მრგვალი მაგიდა-თავისუფალი
საქართველოს“ წევრი პოლიტიკური გაერთიანება. მან მნიშვნელოვანი
როლი შეასრულა მშვიდობიანი, მრავალპარტიულიული არჩევნების
გზით საქართველოში კომუნისტური ტოტალიტალიზმის დამარცხებაში.
1990 წლის 28 ოქტომბრის არჩევნებამდე, იგია ძირითადი ინიციატორი
საქართველოში გამართული ყველა მშვიდობიანი, საპროტესტო დემონსტრაციისა,
მასიური გაფიცვებისა, ერისთვის სულიერ ღირებულებათა დაბრუნებისა,
ქვეყნის ტერიტორიიდან რუსეთის საოკუპაციო ჯარის გაყვანის მოთხოვნისა,
რუსეთის ჯარში საქართველოს მოქალაქეთა სამსახურის საწინააღმდეგოდ
1989 წელს გამართული მასიური გაფიცვა-პროტესტისა, ასევე 1991-92
წლის სამხედრო გადატრიალების შემდეგ, სამხედრო საბჭოსა და
საქართველოში კრემლის დიქტატურის დამკვიდრების საწინააღმდეგოდ
ორგანიზებული ყველა მშვიდობიანი, საპროტესტო მანიფესტაციისა.
წმინდა ილია მართალის საზოგადოების წევრები
საქართველოში და მის ფარგლებს გარეთ, პირადი ინიციატივით დღესაც
აქტიურად იცავენ საქართველოში პოლიტიკური, უკანონო და მცირეწლოვანი
პატიმრების, საერთოდ უფლებებს. მათ 1992 წლიდან არ შეუწყვეტიათ
ეროვნული მოძრაობისა და მისი წარმომადგენელი საქართველოს კანონიერი
ხელისუფლების აღდგენისათვის გარჯა მიუხედავად იმისა, რომ წმინდა
ილია მართალის საზოგადოება, როგორც ერთიანი პოლიტიკური სტრუქტურა,
სპეცსამსახურების მცდელობის შედეგად 1992 წლიდან პერმანენტულად
იშლება, მისი არაერთი წევრი კი დღემდე იდევნება.
წმინდა ილია მართალის საზოგადოების წევრები
გახლდნენ მამულიშვილები: დისიდენტები არკადი მარკოზია და ნოდარ
იმნაძე, შმაგი სამნიაშვილი, დათო (თორღვა) ბულაშვილი, რეზო
ურიდია, არჩილ (აჩიკო) რამიშვილი, ციცინო ქევხიშვილი, აველინა
პერტია, გია ტეტელაშვილი, ვალერი ყავლაშვილი, მალხაზ ღვინიაშვილი,
რევაზ მიქიაშვილი, ვარაზ ვარაზიშვილი, ვეფხია თუთარაშვილი,
შალვა სიხაშვილი, მერაბ მინდიაშვილი, ზვიად ხაბარელი, ნუგზარ
კასრაძე, ვახტანგ ებრალიძე, ვაჟა ჭინჭარაული.
ხატია ღუდუშაური
