|
დუნაუს მონარქიის დაშლის შემდეგ, პირველი მსოფლიო
ომის დასასრულს, 1918 წელს, იმპერატორმა კარლმა უარი განაცხადა
სახალმწიფოს მართვაზე და ოჯახითურთ ეკარტზაუში დასახლდა. ავსტრიის
რესპუბლიკურმა ხელისუფლებამ კარლ რენერის მეთაურობით, 1919 წლის
მარტში მიიღო ე. წ. ჰაბსბურგების კანონი, რომელიც საიმპერატორო
სახლის სრულ კონფისკაციასა და ქვეყნიდან გაძევებას ითვალისწინებდა.
ამდენად საიმპერატორო ოჯახი იძულებული გახდა შვეიცარიაში ემიგრირებულიყო.
უნგრეთში ტახტის აღდგენის ორი უშედეგო მცდელობის გამო, იმპერატორი
კარლი კუნძულ მადეირაზე იქნა გასახლებული. სადაც ის 1922 წლის
1 აპრილს თითქმის 35 წლისა გარდაიცვალა; 2004 წლის 3 ოქტომბერს
იგი პაპმა იოჰან პაულ II – მ ნეტარად შერაცხა.
იმპერატორის სიკვდილის შემდეგ, იმპერატრიცა
ციტა შვილებთან ერთად ჯერ ბასკეთში გადასახლდა, შემდეგ კი ბელგიაში,
სადაც ერცჰერცოგმა ოტომ ლოვენის უნივერსიტეტში განსწავლა დაასრულა.
დისერტაციაზე მუშაობისას, მეცნიერული კვლევის ფარგლებში, 1932
– 33 წლებში იგი ბერლინში იმყოფებოდა, სადაც ის ნაციონალ-სოციალიზმის
აღზევების მოწმე გახდა. სწორედ ამ პერიოდში განაცხადა მან ადოლფ
ჰიტლერთან შეხვედრაზე უარი, რადგან არ სურდა მესამე რაიჰს ავსტრიის
გერმანიასთან შეერთების საკითხთან დაკავშირებით იგი გამოეყენა.
1933 წელს ერცჰერცოგი ბელგიაში დაბრუნდა და
იქიდან ღიად დაუპირისპირდა ნაციონალ-სოციალიზმს, შეეწინააღმდეგა
ავსტრიის გერმანიის რაიჰთან მიერთებას , რის გამოც მასზე გერმანიში
ძებნა გამოცხადდა და დაუსწრებლად სიკვდილი მიესაჯა.
1939 წელს იგი აშშ – ს პირველად ეწვია და პრეზიდენტ
რუზველტთან და ვაშინგტონის პოლიტიკურ წრეებთან მჭიდრო კონტაქტი
დაამყარა. როცა გერმანია ბელგიასა და საფრანგეთს თავს დაესხა,
ჰაბსბურგები იძულებულნი გახდნენ თავი აშშ –სთვის შეეფარებინათ.
თავად დევნილმა ერცჰერცოგმა ოტომ, უბერზეემდე მიღწევაში დახმარება
გაუწია ნაციონალ-სოციალიზმისგან დევნილებს, უმეტესწილად ებრაელებს.
მეორე მსოფლიო ომის დროს, იგი აშშ–ში ავსტრიის
აღდგენისა და სამხრეთ ტიროლის თვითგამორკვევისთვის იღწვოდა,
იბრძოდა ზუდეტენლანდიდან და აღმოსავლეთგერმანული რეგიონებიდან
გერმანელთა გასახლების წინააღმდეგ .
1944 წელს ოტო ფონ ჰაბსბურგი ევროპაში დაბრუნდა,
თუმცა ამჯერად საბჭოთა დამპყრობელთა მიერ ავსტრიიდან ხელახლა
იქნა გაძევებული.
1955 წლიდან ერცჰერცოგი დაქორწინებული იყო
საქსონია–მაინინგენის პრინცესა რეგინაზე (გარდაიცვალა 2010 წლის
3 თებერვალს). მათ 7 შვილი ჰყავდათ: ანდრეა, მონიკა, მიჰაელა,
გაბრიელა, ვალპურგა, კარლი და გეორგი.
1954 წლიდან ოტო და რეგინა ფონ ჰაბსბურგები ზემო ბავარიაში,
პოკლინგში ცხოვრობდნენ. მათი ავსტრიაში დაბრუნება 1966 წელს
გრძელვადიანი სასამართლო დავის გადაწყვეტის შედეგად გახდა შესაძლებელი.
დოქტორი ოტო ფონ ჰაბსბურგი 37 წიგნის ავტორი
გახლდათ. მის მიერ ისტორიულ, სოციალ–პოლიტიკურ და ევროპის პოლიტიკის
თემებზე დაწერილი წიგნები ცხრა ენაზეა ნათარგმნი.
მეოცე საუკუნის ოციანი წლებიდან იგი მჭიდრო
კონტაქტში იყო რიჰარდ გრაფ კუდენჰოვე–კალერგისთან, ავსტრიელ
მწერალთან, პოლიტიკოსთან და პანევროპული მოძრაობის დამაარსებელთან,
რომელიც 1957 წლიდან სიკვდილამდე ამ მოძრაობის ვიცე–პრეზიდენტი
გახლდათ. მისი სიკვდილის შემდეგ, მისივე სურვილის შესაბამისად,
1973 წლიდან ოტო ფონ ჰაბსბურგი გახლდათ «პან–ევროპის გაერთიანების»
საერთაშორისო პრეზიდენტი. მან ეს ორგანიზაცია გააფართოვა როგორც
თავისუფალი, ქრისტიანული, სოციალური და გაერთიანებული ევროპის
ძლიერი საყრდენი და კომუნისტური რეჟიმებისგან დათრგუნული შუა
და აღმოსავლეთევროპელი ხალხების ქომაგი.
2004 წლიდან ოტო ფონ ჰაბსბურგი საერთაშორისო «პან–ევროპის გაერთიანების»
საპატიო პრეზიდენტი იყო.
1979 წელს დოქტორი ჰაბსბურგი ევროპის პარლამენტის
წევრად აირჩიეს. იგი 1999 წლის ივლისამდე საგარეო–პოლიტიკურ
კომისიაში ქრისტიან–დემოკრატიული ფრაქციის თავმჯდომარე და უნგრეთის
დელეგაციის პრეზიდენტი, ასევე ვიცე–პრეზიდენტი და პარლამენტის
უხუცესი პრეზიდენტი გახლდათ.
ევროპის პალამენტში ევროპის დევნილი ხალხების
სიმბოლოდ ცარიელი სკამის შემოღება, გაცოცხლება ცენტრალური ევროპის
მცნებისა, საერთო საგარეო და უსაფრთხოების პოლიტიკის განვითარება
და ევროპის გაერთიანებაში ცენტრალური და აღმოსავლეთევროპული
ქვეყნების შესვლა, მის ხელწერას ატარებენ.
1989 წლიდან იგი რკინის ფარდის მიღმა «პან–ევროპის
გაერთიანების» გასაფართოვებლად იბრძოდა, მუშაობდა ბალტიის ქვეყნების
მოსკოვისაგან და ხორვატიის, სლოვენიის, ბოსნია-ჰერცოგოვინას,
მაკედონიის ბელგრადისგან დამოუკიდებლად გახდომისათვის.
1989 წლის 19 აგვისტოს სოფრონში მისი ეგიდით გაიმართა «პან–ევროპის
პიკნიკი», რომლის დროსაც 700-მა აღმოსავლეთგერმანელმა გერმანიის
დემოკრატიული რესპუბლიკიდან გაქცევა გაბედა და შესძლო. ეს ისტორიული
ფაქტი დღემდე ფასდება როგორც ცენტრალური და აღმოსავლეთევროპული
კომუნისტური სისტემების რღვევის ინიციალიზაცია, იგი ოტო ფონ
ჰაბსბურგის კომუნიზმის დაცემის გარდაუვალობის პროგნოზის დასტურიცაა.
დოქტორი ჰაბსბურგის ინიციატივითაა შემოღებული
დღეს წითელი ფერის ევროპის პასპორტი, განხორციელებულია ევროპის
პარლამენტის არაერთი რეფორმა, ევროპის ფარგლებს შიგნით გაუქმებულია
საზღვრების კონტროლი. ქრისტიანული და სოციალური ღირებულებების
მქონეს, საუკეთესო პიროვნული თვისებები გააჩნდა. იგი ადამიანებთან
უშუალო გახლდათ, ყველას ღიად და უპირატესობის შეგრძნების გარეშე
ესაუბრებოდა; ცხოვრებაში ხელმძღვანელობდა ბოქსის ცნობილი კანონით:
მნიშვნელობა არ აქვს რამდენჯერ დაეცემი, მთავარია რამდენჯერ
წამოდგები.
1999 წლიდან თანამედროვეთა საყვარელმა ევროპელმა
ევროპის პარლამენტი დატოვა. ამ დროიდან მან აქტიური პოლიტიკური
საქმიანობა გაგრძელა როგორც ცენტრალური და აღმოსავლეთევრუპული
ხელისუფლებების მრჩეველმა. მისი პოლიტიკური კომენტარები ევროპის
მასშტაბით მრავალ გამოცემაში იბეჭდებოდა.
ჭეშმარიტად დიდი ევროპელი თავისუფალი საქართველოს
ქომაგიც გახლდათ. 1991-92 წლების პუტჩით საქართველოს ეროვნული
ხელისუფლების დამხობას იგი ევროპის პარლამენტში პროტესტით გამოეხმაურა.
დასავლეთში ხელოვნურად შექმნილი საყოველთაო ინფორმაციული ვაკუუმის
დროს, მან პირველმა გაბედა საქართველოს განდევნილი ხელისუფლებისა
და პრეზიდენტის -ზვიად გამსახურდიას პოლიტიკური რეზოლუციით საჯაროდ
მხარის დაჭერა.
ოტო ფონ ჰაბსბურგის ცხედარი და გული განცალკევებულად
დაიკრალება; 16 ივლისს ცხედარი დაიკრძალება ავსტრიაში, ვენის
კაპუცინების (იმპერატორების) სარკოფაგში, 19-ე საუკუნის ავსტრიის
იმპერატორთა ტრადიციის თანახმად, გულს კი უნგრეთის პანონჰალმას
მონასტრის მიწას 17 ივლისს მიაბარებენ.
http://www.ottovonhabsburg.org/
ხატია ღუდუშაური
სამძიმარი:
საქართველოს ეროვნულ-განმანთავისუფლებელი
მოძრაობის წევრები და საქართველოს ეროვნულ-განმანთავისუფლებელი
მოძრაობის პოლიტიკური ემიგრაცია სამძიმარს უცხადებს ჰაბსბურგ-ლოთრინგეთა
სახლს, ავსტრიელ და უნგრელ ხალხს, მთელ ევროპას, პიროვნულად ყველა
ევროპელსა და არაევროპელს, ყველა ჩაგრულ ერსა და ქვეყანას, ვის
გულსა და პოლიტიკურ ცხოვრებასაც
ოტო ფონ ჰაბსბურგმა მისთვის ჩვეული
თბილი კვალი დაამჩნია, მისი გარდაცვალების გამო.
ხატია ღუდუშაური, ზურაბ ხუციშვილი, შალვა შანიძე, ილია
კაჭახიძე, ელგუჯა ბუაძე, კახაბერ სანდუხაძე, ვალერიან ნუცუბიძე,
ვახტაგ ჯიქია, იონა კამლაძე,
ავთანდილ
ბურჯანაძე, ვახტანგ მამისეიშვილი, ზურაბ კირცხალია, ლუიზა ღუდუშაური,
გიორგი
მაისაშვილი, დარეჯან პოლმან-ცხადაძე, გედი გელბახიანი, ბესიკ
ტაბატაძე,
თენგიზ ქეთელაური, ზაზა კევლიშვილი,
მონაზონი დედა თამარი (ქევხიშვილი), ზაზა თაბაგარი, შოთა სამსონიძე,
შალვა წიკლაური, ლადო ხმელიძე, ქართლოს დაჩია, ნუგზარ ცამციშვილი,
ირაკლი ურუმბეგაშვილი, გია ხუციშვილი, გიორგი მუშუკია, მაია მაჩაბელი-კუციანი,
ზურაბ საბულუა, გურამ გოგოლაძე, ანდრო კანკავა, ციცო ლაზარაშვილი,
ზურა ასათიანი, თამაზ დარახველიძე, გურამ ისაკაძე, ნუგზარ შავთვალაძე,
შოთა წიკლაური, შალვა ჩილინდრიშვილი, თემურ სახავა, ავთანდილ დავითია
საქართველოს ეროვნული აკადემიის სახელით: ლადო
რამიშვილი, თამაზ ხუციშვილი
ყოველთა ქართველთა თავად-აზნაურთა საკრებულოს სახელით:
ია ბაგრატიონ-მუხრანელი, ვაჟა აბაშიძე, ზაზა ჩიქოვანი,
ვაჟა აბაკელია |
