ახალი ფრესკა

გუშინ სანთელი სულ მთლად დაიწვა,
შენ რომ დამინთე და დაიღვენთა;
და მეც ერთბაშად გადამავიწყდა,
რაც დამაბარე, უფალთან მეთქვა.
იმ «ვიწრო კართან» ისე შევჩერდი,
ვერ მოვასწარი დარდის შენახვა,
ვფიქრობ: შენა ხარ, ვისაც ვეძებდი
და თეთრი ლტოლვაც, მგონი, შენა ხარ.
ვდგავარ, ვიხსენებ შენს მკრთალ სილუეტს
და მსურს, ხატივით სუნთქვით დაგნისლო,
თითქოს სამყარო უპყრია დუეტს
და დაიქცევა ნაღდად უმისოდ.
ჩვენ ვეჭიდებით უსუსურ ხავსებს,
რაც გადაურჩა ძლიერთა ბორგვას
და თითქოს ჩვენი სიცოცხლით ვავსებთ
ამ დაბერებულ ადამის მოდგმას.
ვხედავ, განსაცდელს მიზანი ხეხავს
და ჰორიზონტზე ბადე მაჩერებს,
და ჩემი სული ჩხირებით ქექავს
ჩვენი წარსულის ფერფლის ნარჩენებს.
და სიყვარულის დაუმწვარ მუხტებს
კვლავ იცვამს სული ახალ ხატებად;
ჩემი თბილისი კვლავ ჩამიხუტებს
და სულ სხვა ფრესკა დაიხატება.



* * *

მიცურავს მზერა ვარდისფერ ზღვაში
და ეფერება ზღაპრისფერ ლანდებს,
უცნაურობის ბურუსის ზღვაში
ღვთიურ მავთულზე ფენს სულის ფარდებს.
ისე გაიხსნა ზე საფარველი,
რომ ავიწყდება მზერას გადახრა
და ანგელოსი, ჩემი მფარველი
მისტიურ შობის ჭინთვებს გადაჰყვა.
ზემავთულების ღვთიური ჰანგი
არხევს სიმივით, ზეცას გახეულს
და ჩემი სულის უმწეო ლანდი
დაეძებს ზღვაზე რაღაც სხვა სხეულს.
უსასრულობის ცეცხლის ქვიშაზე
იწვის უფორმო გონის ნაღვენთი;
გზაჯვარედინის წითელ ნიშანზე
გაძვრა სული და იხილა ღმერთი.
უკან მიხედვაც აღარ მინდება;
კვლავ მწუხარება მესმის ყოფიდან,
ახლა ისეთი დგას გარინდება,
თითქოს მიწაზე აღარ ვყოფილვარ.
დასაბამიდან თითქოს იქ იდგა
ჩემი სახლი და ჩემი კარავი,
სამშობლოს ცეცხლი თრთოდა იქიდან
და სიყვარული დაუფარავი.